Πάντα θεωρούσα την τηλεόραση ως αναγκαίο κακό για τα παιδιά, όπως κι οι περισσότεροι γονείς! Το τελευταίο διάστημα όμως, μου χτυπούσε όλο και πιο άσχημα η εικόνα των τριών παιδιών μου να κάθονται αποχαυνωμένα μπροστά σε μια οθόνη! Το κυριότερο όμως, είναι ότι το αναγκαίο κακό που προανέφερα, ήξερα καλά πως δεν ήταν και τόσο αναγκαίο. Αντιθέτως, το κακό που μπορεί να προκαλέσει είναι τεράστιο: στρες, άγχος, επιθετικότητα, νεύρα, σύγχυση, υπερκινητικότητα, έλλειψη ενδιαφέροντος για παιχνίδι, κ.α. Αναφέρομαι σε όλες τις οθόνες, όπως tablets, κινητά, laptops και ηλεκτρονικά παιχνίδια, τύπου playstation!
Σε μικρή ηλικία “εθίζονται” σε αθώες παιδικές σειρές και ταινίες, κι αργότερα σε ηλεκτρονικά παιχνίδια και το διαδίκτυο! Το παρόν κακό περιορίζεται σε παιδική επιθετικότητα, το μελλοντικό κακό θα μεταφράζεται σε βίαιη συμπεριφορά, κατάθλιψη και σοβαρές ψυχολογικές διαταραχές…
Αναλογιζόμενη, λοιπόν, όλα τα παραπάνω, είπα τέλος! Τώρα πρέπει και μπορούν να μπουν οι βάσεις για μια φυσιολογική ανήλικη και ενήλικη ζωή. Ευτυχώς, οι ηλικίες των κοριτσιών μου (3 και 5) είναι ακόμη εύπλαστες, ενώ ο γιος μου (8), λόγω δραστηριοτήτων και διαβάσματος έβλεπε λιγότερο απ’ όλους τηλεόραση. Ωστόσο, είναι σε μια ηλικία, που όλοι οι συνομήλικοι του χειρίζονται το τάμπλετ καλύτερα από τους hachers και είναι ζήτημα χρόνου να μυηθεί και στον κόσμο του playstation!!
Όμως, είναι απαραίτητο τα παιδιά μας να μάθουν να κάνουν σωστή χρήση όλων των ηλεκτρονικών συσκευών – οθονών. Όχι να είναι ψηφιακά αναλφάβητοι, αλλά να υπάρχει μέτρο και σωστή πληροφόρηση για τους κινδύνους που ελλοχεύουν…
Όταν πήρα λοιπόν, την απόφαση να κάνω TV lockdown, ήμουν και αποφασισμένη να μην υποχωρήσω! Μια ωραία μέρα λοιπόν, καθ’ οδόν από το σχολείο για το σπίτι, συζητήσαμε το επίμαχο ζήτημα με τρόπο σταθερό και επεξηγηματικό. Γιατί, τα παιδιά, ως γνωστόν, πείθονται μόνο με επιχειρήματα! Αυτά πρέπει να είναι σαφή, λογικά, πειστικά και αληθή, ώστε να τα αντιληφθούν, να τα κατανοήσουν, να υπάρχουν ελάχιστα περιθώρια αντίδρασης και τελικά να συναινέσουν!
Όπως ήταν αναμενόμενο, αλλιώς θα ήταν και ουτοπικό, οι πρώτες αντιδράσεις δεν ήταν ευχάριστες. Δεν ήταν όμως και ακραίες! Το πρώτο και πιο εύλογο ερώτημα, ήρθε από τη μεσαία μου κόρη, η οποία δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω: ΓΙΑΤΙ; Η απάντηση ήταν απλή και ρεαλιστική, με επίκληση στο συναίσθημα: “Γιατί προκαλεί προβλήματα στα μάτια και τον εγκέφαλο! Μας εμποδίζει να σκεφτόμαστε. Αντιθέτως, τα βιβλία μας κάνουν έξυπνους! Εσείς θέλετε να είστε έξυπνα παιδιά”;;; “Ναι”. “Άρα, τι πρέπει να κάνετε”; “Να μην βλέπουμε τηλεόραση και να διαβάζουμε βιβλία”! Το μήνυμα ελήφθη και η επιθυμία τους για παιδικά άρχισε σιγά σιγά να σβήνει!
Φυσικά, δεν εγκατέλειψαν την αρένα αμαχητί κι έτσι καταλήξαμε σ’ έναν δίκαιο συμβιβασμό, ώστε να είναι ομαλότερη η προσγείωση στη νέα μας πραγματικότητα: Μια φορά την εβδομάδα (Σάββατο, ώστε να μην έχουμε το άγχος του πρωινού ξυπνήματος) κάναμε συμφωνία να βλέπουμε μια παιδική ταινία, φτιάχνοντας τα αγαπημένα σε όλους ποπ – κορν!
Όσο για τις υπόλοιπες μέρες κι ελεύθερες ώρες, απασχολούμαστε με πολύ πιο δημιουργικά και διασκεδαστικά πράγματα: αντί να βλέπουμε, ακούμε αφηγήσεις παραμυθιών και παιδικά τραγούδια, παίζουμε μουσική στο αρμόνιο, κάνουμε κατασκευές με lego, ξυλάκια, χαρτί, πλαστελίνη, ζυμάρι, φτιάχνουμε παζλ, παίζουμε επιτραπέζια, ζωγραφίζουμε, δημιουργούμεαρώματα, κεριά, σαπούνια, διαβάζουμε περισσότερα βιβλία, ενώ υπάρχει πάντα χρόνος για εκφραστικότητα μέσα από τον χορό, τη γιόγκα και φυσικά τ’ αγαπημένα τους παιχνίδια ρόλων και μίμησης! Υπάρχουν βέβαια και κάποιες στιγμές βαρεμάρας και… αναρχίας, που έχουν κι αυτές τη σημασία τους…
Η τηλεόραση είναι το τελευταίο που μας λείπει, ενώ κερδίσαμε πιο ουσιαστική επικοινωνία και ισχυροποίηση των αδερφικών δεσμών. Τα παιδιά είναι πιο χαρούμενα, λιγότερο νευρικά και πιο επικοινωνιακά! Η ανταμοιβή μου για τον ελάχιστο προσωπικό μου χρόνο είναι τα χαμόγελα, τα φιλιά και οι αγκαλιές τους, που έχουν πολλαπλασιαστεί.
Κι αν αναρωτιέστε πώς θα κάνετε τις δουλειές του σπιτιού σας, χωρίς την πολύτιμη βοήθεια της τηλεόρασης… βάλτε ένα cd με παραμυθάκι κι αφήστε το να παίζει…Δώστε τους πινέλα ή ξυλομπογιές, πλαστελίνη ή ζυμαράκικι αφήστε τα ελεύθερα να δημιουργήσουν! Υπάρχουν άπειρες επιλογές… Μια δοκιμή θα σας πείσει…
Όσο για εκείνες τις φάσεις “υπερδιέγερσης” και “δαιμονοποίησης” που περνούν, είναι κι αυτές μες το πρόγραμμα, είτε με είτε άνευ τηλεόρασης. Εκεί πρέπει απλά να οπλιστείς με τεράστια υπομονή και να έχεις εξασκηθεί σε τεχνικές χαλάρωσης και διαλογισμού!