Πόσες φορές έχετε βρεθεί σε απόγνωση, προσπαθώντας να “λήξετε” έναν αδελφικό καβγά προτού λήξει άδοξα; Πολλές…Πόσες από αυτές τις προσπάθειες είχε τελικά θετική έκβαση; Καμία;;;
Η αλήθεια είναι πως οι καβγάδες ανάμεσα στα αδέρφια είναι τόσο σύνηθες φαινόμενο, όσο και αναπόφευκτο. Ωστόσο, υγιές! Όλες οι σχέσεις έχουν διακυμάνσεις, πόσο μάλλον οι αδελφικές: Θα παίξουν, θα διαφωνήσουν, θα τσακωθούν, θα φωνάξουν, θα συμφιλιωθούν. Το μεγάλο στοίχημα είναι να μπορέσουμε εμείς να παραμείνουμε ψύχραιμοι, καταφέρνοντας να μείνουμε πίσω από τη λεπτή, διαχωριστική κόκκινη γραμμή, αυτή, δηλαδή, της παράνοιας! Πώς;;
Πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας δυο πράγματα:
1. Δεν είναι όλες οι ώρες το ίδιο
2. Δεν πρέπει να παίρνουμε κανενός το μέρος
Και εξηγώ το νούμερο 1: Πίσω από έναν εκνευρισμό ή μια αναστάτωση των παιδιών μας κρύβεται και μια αιτία! Άλλοτε λογική, άλλοτε παράλογη! Άλλοτε δικαιολογημένη, άλλοτε αδικαιολόγητη! Αυτό, όμως, που έχω παρατηρήσει είναι πως τις περισσότερες φορές, τα παιδιά τσακώνονται ή γκρινιάζουν, επειδή είναι κουρασμένα! Η κούραση μπορεί να προέρχεται από την ανάγκη για ύπνο ή από το μεταξύ τους πολύωρο παιχνίδι!
Όσο για το νούμερο 2 που πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας είναι πως παίρνοντας το μέρος κάποιου παιδιού, καλλιεργούμε αντιπαλότητα μεταξύ τους κι έτσι το ένα θα νιώθει “ριγμένο” και το άλλο θα το εκμεταλλευτεί προς όφελός του την επόμενη φορά της σύγκρουσης! Εξάλλου, μετά τον τσακωμό, παίζουν και γελούν σαν μην έχει προηγηθεί τίποτα! Κι εμείς γινόμαστε ο κακός λύκος της υπόθεσης!
Στο πρακτικό κομμάτι και από την μέχρι τώρα εμπειρία μου, μπορώ να σας προτείνω κάποια δοκιμασμένα tips, τα οποία έχουν αποτέλεσμα (ως έναν βαθμό)!
1. Τα απομακρύνουμε για λίγο από την αρένα της μάχης
Όταν τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν την κατιούσα, αναλαμβάνει δράση η Super – μαμά! Αρχικά τα σηκώνουμε αγκαλιά (ένα – ένα αν είναι πολλά ή από το χέρι αν είναι βαριά) και τα απομακρύνουμε το ένα από το άλλο! Μετά ζητάμε από το καθένα χωριστά να μας εξηγήσει τους λόγους του τσακωμού! Μέσα από τη συζήτηση τα πνεύματα κατευνάζουν και οι ρυθμοί πέφτουν! Αν δεν συμβεί αυτό, έχουμε κι εφεδρική λύση! Τα παροτρύνουμε να παίξουν για λίγο χωριστά ! Κάποιες φορές απλά αναζητούν λίγο προσωπικό χρόνο και δεν μπορούν να το εκφράσουν! Και κάπως έτσι, έρχεται η μαγική στιγμή που όλοι περιμέναμε: Της γαλήνης! Παίζουν όλα μόνα τους, με απόλυτη ησυχία και προσήλωση σε αυτό που κάνουν.
2. Αφιερώνουμε χρόνο στο κάθε παιδί χωριστά
Καμιά φορά τα παιδιά χρησιμοποιούν τις φωνές, την γκρίνια και τον τσακωμό για να μας επικοινωνήσουν την ανάγκη τους για προσοχή! Επομένως, όταν αντιληφθούμε ότι έχουμε αφιερώσει περισσότερο ή λιγότερο χρόνο ενασχόλησης με κάποιο από τα παιδιά μας, προσπαθούμε να επανορθώσουμε! Τους εξηγούμε ότι θα παίξουμε με όλους, αλλά τον καθένα χωριστά για μισή ώρα! Έτσι, τα κάνουμε να νιώθουν μοναδικά, μαθαίνοντας τα να διευθετούν τον χρόνο τους και να συμμερίζονται και τις ανάγκες των άλλων.
3. Τα βάζουμε να ζητήσουν συγνώμη και ν’ αγκαλιαστούν
Άργησα να το καταλάβω, αλλά η αγκαλιά μετά από κάθε τσακωμό, είναι το κλειδί για μια ομαλή και τρυφερή αδερφική σχέση! Διάβασα κάπου πως οι άνθρωποι τσακώνονται και φωνάζουν όταν οι καρδιές τους απομακρύνονται! Βρήκα τόσο καίρια αυτή την προσέγγιση που σκέφτηκα πως για να έρθουν πάλι κοντά οι καρδιές, χρειάζεται ν’ αγκαλιαστούν! Κάθε φορά, λοιπόν, που τσακώνονται τα παιδιά μου και ο ένας κατηγορεί τον άλλον, τους βάζω να ζητήσουν συγνώμη ταυτόχρονα και ν’ αγκαλιαστούν! Αυτό, όχι μόνο έχει αποτέλεσμα, αλλά περιορίζει σημαντικά και μελλοντικούς καβγάδες, αφού οι καρδιές τους θα πλησιάζουν όλο και περισσότερο η μια την άλλη!
