Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί τα κορίτσια μας βάζουν τα τακούνια, τα κολιέ και τα ρούχα μας πριν μάθουν καλά καλά να μιλάνε και να περπατάνε; Κι αργότερα γιατί τους αρέσει να βάφουν το πρόσωπο ή τα νύχια τους; Μα, φυσικά, γιατί θέλουν να μοιάσουν στη μαμά!!

Για την ακρίβεια, πρόκειται για την πρώτη αναπαράσταση γυναικείων ρόλων, παρατηρώντας τη μητέρα!

Η σχέση μητέρας – κόρης όμως, περνάει από διάφορα στάδια και έχει αρκετά σκαμπανεβάσματα. Μπορεί να είναι τρυφερή και υποστηρικτική, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να γίνει ανταγωνιστική, με εντάσεις, ιδιαίτερα κατά την περίοδο της εφηβείας της κόρης! (Πω πω τι με περιμένει)!!! Η μητέρα βλέπει τον εαυτό της στην κόρη της και η κόρη νιώθει ότι είναι η συνέχεια της μητέρας της.  Αυτό δημιουργεί εντάσεις και στην ενήλικη ζωή της κόρης, καθώς υπάρχει μεγάλη δυσκολία στο να κατανοήσουν και η μια και η άλλη τη διαφορετικότητά τους, τη δική τους μοναδική προσωπικότητα και να πορευτούν στο δικό τους διαφορετικό δρόμο!!!!

Σύμφωνα με το «βιβλίο που θα ήθελες να είχαν διαβάσει οι γονείς σου», οι ομοιότητες  και τα βιώματα από την παιδική μας ηλικία, αλλά και η σχέση μας με τη μητέρα μας, είναι εκείνα που μας δυσκολεύουν πολύ στο να διαχειριστούμε την καθημερινότητα με τα παιδιά μας. Γιατί κάθε φορά που νευριάζουμε και θυμώνουμε με την κόρη ή τον γιο μας, στην ουσία θυμώνουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό, καθώς είτε μιμούμαστε τον τρόπο που μεγαλώσαμε οι ίδιοι είτε αναμοχλεύουμε βιώματα, τα οποία ασυνείδητα και ασυναίσθητα προσπαθούμε να διώξουμε, κάνοντας το αντίθετο από αυτό που είχαμε βιώσει τότε.

Από την άλλη, όλα τα κοινά, οι ταυτίσεις και οι ομοιότητες που μας δένουν με τη μητέρα μας, είναι εκείνα που μας δυσκολεύουν τόσο πολύ να βάλουμε όρια στη σχέση μας μαζί της.

Στα 5, λοιπόν, η κόρη νιώθει την ανάγκη να μοιάσει στη μαμά, να γίνει σαν εκείνη, στα 16 αρχίζει να μην την καταλαβαίνει καθόλου, όταν γίνει μητέρα αρχίζει να την καταλαβαίνει και όταν προσπαθεί να βρει τα πατήματά της με τα παιδιά, λέει από μέσα της: «Τώρα κάνω ακριβώς σαν τη μάνα μου!!!».