Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι μια σχολική έκθεση με τίτλο: “Μια βόλτα στο δάσος”, θα μπορούσε να πάρει σάρκα και οστά και ν’ αποτυπωθεί τόσο “συνωμοσιολογικά” πιστά από το χαρτί στην αληθινή ζωή! Από την φαντασία στην πραγματικότητα!
Όλες οι εικόνες που μας έρχονται στο μυαλό κάθε φορά που αναφερόμαστε στη φυσική, αλλά και την παραμυθένια ομορφιά ενός δάσους, “κουμπώνουν” άψογα με την ασύλληπτη και καταπράσινη έκταση του ελατοδάσους της Παύλιανης, το οποίο βρίσκεται 30 χμ. έξω από τη Λαμία!
Γεφυράκια, λιμνούλες, ποταμάκια, είναι μερικά μόνο από τα αναζωογονητικά στοιχεία που το πλαισιώνουν.
Αυτό όμως που το κάνει ξεχωριστό και δύσκολα συγκρίσιμο με οποιοδήποτε άλλο δάσος, είναι η αγάπη και η προσοχή που του έχει δοθεί από τη δασκάλα και τους μαθητές της περιοχής!
Η τεράστια γέφυρα που αποτελεί την κεντρική πύλη προς το δάσος, δεν είναι μια απλή γέφυρα. Είναι μια γέφυρα – πιάνο, που πατώντας πάνω στα πλήκτρα της, παίζει μουσική και μάλιστα κλασική!
Διασχίζοντας το δάσος, συναντάμε κατευθυντήριες ταμπέλες, που δείχνουν τον δρόμο προς τη ζωή! Αποφθέγματα, αστείες ατάκες, φιλοσοφικά ρητά και συμβουλές, στέκονται σε κεντρικά σημεία για να μας υπενθυμίζουν το πραγματικό νόημα της ζωής, το οποίο βρίσκεται στην απλότητα και τη φυσικότητα των πραγμάτων!
Και όσο προχωράμε και νιώθουμε το οξυγόνο της πυκνής βλάστησης να διαπερνά τα πνευμόνια μας, τόσο περισσότερο παρατηρούμε πως η ανθρώπινη παρέμβαση μπορεί να καταστεί όχι μόνο μη καταστροφική για το περιβάλλον, αλλά και ευεργετική για τους επισκέπτες του!
Κούνιες, αιώρες, ξαπλώστρες δίπλα στο ποτάμι… δεντρόσπιτα, παιχνίδια με ιμάντες, μπασκέτες, bowling και πολλές ακόμη δραστηριότητες για μικρά και μεγάλα παιδιά, συμπληρώνουν το παραμυθένιο και παραδεισένιο σκηνικό του δάσους της Παύλιανης!
Επειδή όμως, θέλω να είμαι ειλικρινής και αντικειμενική, το δάσος έχει και κάποια μειονεκτήματα! Κάποια μονοπάτια του είναι απότομα και κρίνεται απαραίτητη η γονική συναίνεση και προσοχή, ενώ το μεγάλο παράπονο της μικρής μου κόρης ήταν άλλο: Δεν είχε καθόλου ζωάκια! Ούτε λαγουδάκια, ούτε σκιουράκια, ούτε καν ένα ελαφάκι! Και αυτός ο λύκος που τριγυρνά εις το δάσος… άφαντος! Ευτυχώς που υπήρχαν κάποια πουλάκια – Θεόσταλτα μάλλον- που δήλωναν την παρουσία του ζωικού βασιλείου και παρηγορούσαν τον καημό μας!!! Α, κι ένα γουρούνι, που το κοιτούσαμε καλά – καλά και μας έμοιαζε στη μούρη…
Όπως και να’ χει πάντως, πρόκειται για έναν προορισμό, τόσο χειμερινό όσο και καλοκαιρινό, που τα παιδιά θα λατρέψουν και θα τον θυμούνται για καιρό, χρόνια ή μια ζωή!!!
Συμβουλή: Όσο πιο νωρίς φτάσετε, τόσο λιγότερο κόσμο θα συναντήσετε!