Και ναι, φτάνει τελικά η στιγμή που το παιδί σου κοντεύει να τελειώσει το δημοτικό (έχουμε έναν χρόνο ακόμη!) και αρχίζει ν’ αναρωτιέται: “Μαμά, εγώ γιατί δεν έχω κινητό; Έχουν σχεδόν όλα τα παιδιά στην τάξη”! “Μαμά, γιατί δεν έκανες εκείνη την αίτηση για το Erasmus; Την έκαναν όλα τα παιδιά στην τάξη…”.

Οι απαντήσεις που παίρνει, αν και ειλικρινείς: “Το κινητό το χρειάζεσαι για να σε βρίσκω όταν λείπεις από το σπίτι και το σχολείο….” και ” Είσαι μικρός ακόμη για να κοιμηθείς 7 ημέρες εκτός σπιτιού και εκτός χώρας…”, νιώθω ότι είναι ανεπαρκείς! Νιώθω επίσης, ότι είμαι παραπάνω απ’ ότι πρέπει αυστηρή. Και αναρωτιέμαι: Μα, καλά μόνο εγώ τα βλέπω έτσι τα πράγματα; Μόνο εγώ λέω τόσα “όχι”; Φαντάζομαι πως όχι…

Νομίζω πως το να βάζει ένας γονιός όρια και να μην λέει σε όλα ναι, θέτει αυτομάτως, κανόνες εντός και εκτός σπιτιού, που αργότερα θα οδηγήσουν το παιδί στο αίσθημα της αυτοσυγκράτησης. Αυτό δεν το καταλαβαίνει ακόμη ένα 10χρονο και είναι λογικό να μην δέχεται την άρνηση. Τι συμβαίνει όμως, όταν αυτή απουσιάζει εντελώς; Δυστυχώς, τα αποτελέσματα τα βλέπουμε γύρω μας…

Κάθε φορά λοιπόν, που έχω διλήμματα για το αν έκανα το σωστό ή αν ήμουν πολύ αυστηρή, ανατρέχω στα “όχι” που δέχτηκα ως παιδί! Τι έπαθα όταν η μητέρα μου στα 16 μου είπε “όχι, δεν θα πας διήμερο με φίλους σου”… ή τότε που γυρνούσα στις 9, την ώρα που έβγαιναν οι περισσότεροι; Τίποτα!!! Τα παιδιά χρειάζονται και τα “όχι” και τα “ναι”, με μέτρο, εκεί που πρέπει και στην ώρα τους!

Πότε είμαστε τελικά καλές μαμάδες; Όταν είμαστε συνεχώς αρεστές ή όταν είμαστε αποτελεσματικές;