Πρόσφατα διάβασα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στην “Καθημερινή” με τίτλο: “Πόσο κοστίζει ένα παιδί“. Ομολογώ ότι όχι μόνο ταυτίστηκα με τα γραφόμενα της συντάκτριας, αλλά ένιωσα ότι οι αποτυπωμένες λέξεις (κυρίως των πρώτων δυο παραγράφων), ενσαρκώνουν με απόλυτη επιτυχία τον πρωταγωνιστικό ρόλο των σκέψεων μου. Βέβαια, στην πορεία της ανάγνωσης του κειμένου, μου δημιουργήθηκαν κι άλλες σκέψεις, που με τη σειρά τους έφεραν κι άλλες σκέψεις, οι οποίες αντί να στέκουν ακινητοποιημένες στο στριμωγμένο με χιλιάδες άλλες σκέψεις μυαλό μου, σκέφτηκα να τολμήσω να τις ενοχλήσω, να τις ταρακουνήσω, να τις ενεργοποιήσω και να τις μεταφέρω στο Ανώτατο Δικαστήριο Σκέψεων, που -σε αντίθεση με το Σύγχρονο Αστικό Δίκαιο (θα καταλάβετε αργότερα τι εννοώ ή ίσως και όχι)- επιβάλλει ένα αυστηρό τιμωρητικό πλαίσιο στη σκέψη και μόνο της υλοποίησης κάθε δυνατής σκέψης (Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα η φιλοσοφική μου επιρροή από τον καθηγητή Θεωρίας Επικοινωνίας στο Πάντειο, Γεώργιο Βέλτσο).

Και μετά το σύντομο παραληρητικό μου διάλειμμα, επανέρχομαι στο θέμα μας. Στο σύνολό του λοιπόν, το άρθρο αναφέρεται τόσο στα έξοδα μιας μέσης οικογένειας μ’ ένα παιδί, σε μηνιαία – ετήσια και 18ετή βάση (Στοιχεία Ελληνικής Στατιστικής Αρχής: 2.385 ευρώ/ μήνα, 13.000 ευρώ/έτος, 233.000 έως την ενηλικίωση), όσο και -κυρίως- στο κατά πόσο τα έξοδα αυτά ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες του παιδιού ή στις επίπλαστες που έχει καθιερώσει το καταναλωτικό ρεύμα της σύγχρονης κοινωνίας. Η παραπάνω διαπίστωση δεν ήρθε ως μάνα εξ’ ουρανού, δεν βασίζεται σε επιστημονικά δεδομένα ούτε δείχνει ότι ανακαλύψαμε ξαφνικά την πυρίτιδα. Αποτελεί μια πραγματικότητα κοινώς αποδεκτή από όλους. Ποιοι απ’ όλους όμως, από αυτούς τους όλους, έχουν καταφέρει στ’ αλήθεια, να ξεφύγουν από την επίπλαστη πραγματικότητα, χωρίς να μπλεχτούν στα δίχτυα του ξέφρενου υπερκαταναλωτικού οργίου, μεταξύ οικογενειών -προυχόντων και μη- βαφτίζοντάς το πότε χρέος (του γονιού), πότε ασφάλεια, ενίοτε φροντίδα και άλλοτε απαραίτητα εφόδια; Ποτέ όμως, ματαιοδοξία! Και ποιος διαμορφώνει εντέλει την μορφή του ρεύματος κάθε κοινωνίας; Εγώ, εσύ, αυτός, εμείς, εσείς ή αυτοί;;; Μήπως όλοι; Γιατί, ποιος έχει καταφέρει να μην ενδώσει στον πειρασμό να δοκιμάσει έστω και μια φορά (λέμε τώρα) τον λαχταριστό καρπό του ώριμου καπιτ-υλιστικού “κήπου” της δυτικής επίγειας ΕΔΕΜ; (ΕΔώ Είναι Μ@λ@κ@ς)!* Στο τελευταίο @ βάλτε «ε», με το συμπάθειο κι όλας!!!

Ο δυτικόφρων αυτός κήπος προσφέρει κάθε λογής καλούδια σε οικογένειες που θέλουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους καθ’ ως ΠΡΕΠΕΙ, για το Καλό και την Ασφάλειά τους! Με το αζημίωτο φυσικά! Αλλά ποιος γονιός θα υπολογίσει τη ζημιά, όταν αυτή στην πραγματικότητα -ή μήπως ψευδαίσθηση;- έχει χαρακτηριστεί παμψηφεί κι έχει οριστεί νομοτελειακά ως κέρδος; Έτσι, δικαίως και ομόφωνα, οι νομοθέτες (αυτοί οι όλοι που λέγαμε) θέσπισαν ένα Σύγχρονο Οικογενειακό Εγχειρίδιο (εφεξής “Δίκαιο”), το οποίο είναι Αστικό, Υπεραστικό, Προαστιακό και Επαρχιακό και περιλαμβάνει τους παρακάτω αναγκαίους και επιμέρους Άγραφους Νόμους:

Γέννηση 1ου Παιδιού

– Super SOS: Οικογενειακό SUV αυτοκίνητο plus παιδικό κάθισμα αυτοκινήτου ISOfix

– Πλήρης βρεφικός εξοπλισμός (κούνια, λίκνος, καρότσι, πορτ-μπεμπέ, παρκοκρέβατο, καλαθούνα, συρταριέρα, αλλαξιέρα, relaxιέρα, μπανιέρα και άλλα 5.000 ακόμη….αέρα!!

– Μητρικός εξοπλισμός (μαξιλάρι θηλασμού, επιθέματα θηλασμού, σουτιέν θηλασμού, ποδιές θηλασμού, πολυθρόνες θηλασμού, μαθήματα θηλασμού, θήλαστρα, ζώνες λοχείας, μαθήματα τοκε-τού πουλιού το γάλα!!!!

– Μαζί με την καισαρική ή τον φυσιολογικό τοκετό (αναλόγως τι ωράριο βολεύει), δώρο κι ένα… νεφρό στο μαιευτήριο και τον γιατρό!

– Χρυσή βάφτιση για τον από-γονο της γνωστής βασιλικής οικογενείας, με φιλ-“ελεύθερη” επιλογή θέματος!

Εκπαίδευση

– Ιδιωτική για την εξασφάλιση της μέγιστης δυνατής ποιότητας, Κέντρα Μελέτης για την έλλειψη επαρκούς (ή καθολικής ανεπάρκειας) χρόνου των γονέων, φροντιστήρια για την προετοιμασία των Πανελληνίων και την Επιτυχία των Αρίστων, για να ξεχωρίσουν -στην καλύτερη-  ως «μακρόσυρτα τιτλοφόρα» στελέχη στην κορυφή της πυραμίδας των πολυεθνικών (εκεί “τα πιάσαμε τα λεφτά μας” ή σε εντελώς ελεύθερη μετάφραση: “πιάσαμε τον παπά από τα @ρχ@δι@”!

Δραστηριότητες

– “Να φαν κι οι κότες”… Και μη νομίζετε ότι είμαστε τίποτες τυχαίοι και οπισθοδρομικοί  (ενόργανη, στίβος, ποδόσφαιρο και τα σχετικά), εδώ μιλάμε για Ταϊλανδέζικη, Ιαπωνική, Κορέατικη και Κινεζική τέχνη άλλου επιπέδου: Μουάι Τάι, Taekkyon, Αϊκίντο, Τάι Τσι Τσουάν, Πρέινγκ Μάντις Κουνγκ Φου πάντα στο όνομα της αυτοάμυνας και της αυτοπειθαρχίας!

Και η λίστα είναι ατέλειωτη (σχολική λίστα, λίστα σούπερ μάρκετ, λίστα αναμονής “σταμπαρίσματος” για ΔΕΠΥ, αυτισμό, δυσλεξία, λίστα του Σίντλερ -black humour για να «ματσάρει» με το κλίμα)

Τα παραπάνω λοιπόν, έχουν αναχθεί σε χρήσιμο εγχειρίδιο επιβίωσης στη σύγχρονη εποχή, αποτελώντας παράλληλα, ένα δύσκολο και μυστήριο γρίφο για δυνατούς λύτες: “Το Νέο Δίκαιο οδήγησε τις σύγχρονες οικογένειες σε υπερ-εργασία αντί – αμοιβής ή το ακριβώς αντίθετο;”, το οποίο θυμίζει κατά πολύ το αιώνιο δίλημμα της αιτιότητας: “Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;”

Στην πραγματικότητα, λίγη σημασία έχει να βρούμε τις πταίει (που δυστυχώς, επτωχεύσαμεν)… Πλέον, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε και όλοι λίγο – πολύ το ίδιο (θέλω να πιστεύω) θέλουμε και σκεφτόμαστε: Πώς θα γλιτώσουμε. Όμως, πολλοί φοβάμαι ότι βράζουμε στο ίδιο καζάνι με τα βατραχάκια… Κι αν αποφασίσουμε να πηδήξουμε έξω, αδυνατώντας να προσαρμοζόμαστε άλλο στο σημείο κοχλασμού, ποιος θα έχει τη δύναμη ή την ενέργεια να το κάνει; Γιατί, η υποκείμενη αλήθεια είναι ότι αυτό που πραγματικά σκότωσε τα βατραχάκια στο πείραμα ήταν η προσαρμογή τους και η αδυναμία τους να αποφασίσουν πότε πρέπει να πηδήξουν έξω!

Αλλά δεν ήταν μόνο η ανοχή και το βόλεμα πάνω στα οποία «πάτησε» το νέο Οικογενειακό Δίκαιο, αλλά και ο φόβος και η ανασφάλεια! Αφού πέταξε στην αρχή τον σπόρο της ανάγκης, σιγά – σιγά τον καλλιέργησε με μαεστρία, στον ά-γονο, ξερό, ακαλλιέργητο και πρωτογενή νου μας, ποτίζοντας ταυτόχρονα, την διψασμένη για ο,τιδήποτε καταθλιπτογόνα και φοβισμένη ψυχή μας με το νέκταρ της αναγκαιότητας των επίπλαστων αναγκών, ώσπου στο τέλος, αυτο-καταστάθηκε ως ιερό Ευαγγέλιο σε κάθε οικογενειακό συμπόσιο!

Η τραγικότητα της αριστοφανικής αυτής φαρσοκωμωδίας, με τις σύγχρονες καταβολές αμερικανικής παρωδίας, έγκειται στο γεγονός ότι ο σπόρος έχει τόσο καλά φυτευτεί και μπολιάσει σε κάθε σύγχρονη οικογένεια που σέβεται (;) τον εαυτό της, ώστε κάθε προσπάθεια –έστω και απέλπιδα- ξεριζωμού του, θέτει υπό αμφισβήτηση, όχι μόνο τη γονική, αλλά και την ανθρώπινη υπόσταση.

Έτσι, σαν σύγχρονος αοιδός, το Νέο Δίκαιο, μας ψάλλει πικρά την επιτυχία του mainstream άσματος των ασμάτων. Γιατί, ως γνωστόν, κάθε νέα τάση και τάξη πραγμάτων, σέρνει μαζί της κι ένα ποιηματάκι!!!

Ή που εγώ κι ορισμένοι όμοιοί μου έχουμε τυφλωθεί και αδυνατούμε να δούμε την επιτυχία του εν λόγω άσματος ή που οι υπόλοιποι έχουν βάλει παρωπίδες γιατί απλώς τους ενοχλεί το Φως!

Ζώντας λοιπόν, σε αυτή τη διαρκή ψευδή δίνη, έχουμε χάσει εντελώς το μέτρο της Αλήθειας!

Για να το ξαναβρούμε και να δούμε κατάματα την Αλήθεια και τι πραγματικά έχει ανάγκη ένα παιδί, μια οικογένεια, αλλά και κάθε άνθρωπος, θα πρέπει να θυμηθούμε τι μας έκανε εμάς χαρούμενους όταν ήμασταν κάποτε παιδιά!

Η δική μου Ευτυχία «ζυμώθηκε» μαζί με τα παρακάτω συναισθήματα που ένιωσα ως παιδί: την απόλυτη ελευθερία όταν έτρεχα στα χωράφια και σκαρφάλωνα στα δέντρα με τον αδερφό μου, Πέτρο…την αθώα παρανομία που έμοιαζε με άτυπη μυστική συμφωνία με τον παππού μου Βασίλη, κάθε φορά που του παίρναμε «κρυφά» τα εργαλεία, το ταξίδι μου στον κόσμο της φαντασίας, όταν μου εξιστορούσε ιστορίες ο προπαππούς μου Μιχάλης, τη γλυκιά προσμονή και τον τρόπο που κακομάθαινα κάθε φορά που η γιαγιά μου Δώρα, ερχόταν φορτωμένη με δώρα, τη βαθιά πίστη μου στην προσπάθεια της μαμάς μου, Πόπης, να μας μεγαλώσει όπως μπορούσε κι έκρινε καλύτερα και τέλος, την αποτύπωση –είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα- μιας εικόνας θολής στην μνήμη, ολοζώντανης στην ψυχή: Τετρακάβαλο σε παπάκι, μια οικογένεια πηγαίνει για μπάνιο σε μια Χ παραλία, ένα ζεστό καλοκαίρι της Χ χρονιάς! Το όνομα του μπαμπά – οδηγού “Μπάμπης”. Το όνομα του συναισθήματος (όσο οξύμωρο κι αν ηχεί): Ασφάλεια!

Έχεις βρει ήδη την ευτυχία, αν ξέρεις πού να την ψάξεις και όταν μάθεις να λες τα πράγματα με τ’ όνομά τους! Όμως, δεν είναι το όνομα αυτό καθαυτό που δίνει Αξία σε κάτι ή κάποιον, αλλά η ταυτότητά του.

Αυτή τον προσδιορίζει, απέναντι στα παιδιά του, την οικογένειά του, την κοινωνία, τον ίδιο του τον εαυτό!

Τα παιδιά μας, όταν μεγαλώσουν, δεν θα θυμούνται την ετικέτα του ρούχου που φόρεσαν, αλλά το πρόσωπο που τους το αγόρασε, τον τόπο ή τις συνθήκες κάτω από τα οποίες τους δόθηκε, ίσως και την χρονική στιγμή ή την περίοδο που το φόρεσαν και πάνω απ’ όλα θα θυμούνται την «γεύση» που τους άφησε η μυρωδιά του! Άλλωστε, η δυνατότερη αίσθηση για τα παιδιά είναι η μυρωδιά!!! Με αυτήν θυμούνται, με αυτήν αγαπούν, με αυτήν ανακαλύπτουν τον κόσμο, με αυτήν μαθαίνουν να εμπιστεύονται!

Ο,τιδήποτε βρίσκεται έξω από τον ευωδιαστό κόσμο τους, είναι απλώς, ένα ευφάνταστο περιτύλιγμα ενός άδειου περιεχομένου!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *