Ο κόσμος μας είναι γεμάτος αντιθέσεις: Ουρανός – Γη, ήλιος – φεγγάρι, καλό – κακό, στεριά – θάλασσα, θετικό – αρνητικό, σωστό – λάθος, πνεύμα – ύλη, αλήθεια – ψέμα.
Όλες τις αντιθέσεις τις εκλαμβάνουμε ως φυσικά, «μυστήρια» ή θεϊκά φαινόμενα, που αν και ανθρωπίνως ακατανόητα, είναι απολύτως αποδεκτά!! Και πώς να μην είναι, άλλωστε, από τη στιγμή που καθένα μόνο του δεν θα μπορούσε να σταθεί, αν δεν υπήρχε το έτερον ήμισυ για να το συμπληρώσει! Η μέρα εμπεριέχει τη νύχτα, το καλό δεν θα είχε καμία αξία χωρίς το βίωμα του κακού, η Γη θα ήταν έρημη χωρίς την «αγκαλιά» του απέραντου ουρανού! Κι όλα αυτά μαζί συνθέτουν τέλεια το κοσμικό παζλ , προσδίδοντας στο σύμπαν την απόλυτη ισορροπία… αποτελώντας ταυτόχρονα το θαύμα και το νόημα της ζωής!
Κι ο άνθρωπος δεν μπορεί παρά να νιώθει δέος λόγω της αδυναμίας του να συλλάβει το πώς και το γιατί! (Δεν μπορώ να μην σας εκμυστηρευτώ πως απ’ όλες τις υπαρξιακο-φιλοσοφικές μου αναζητήσεις, καμία δεν μπόρεσε να “σβήσει” την… κοσμοθεωρική μου δίψα όσο η φράση του Σιντάρτα (Έρμαν Έσσε): «Τίποτα δεν υπήρξε, τίποτα δεν θα υπάρξει, όλα υπάρχουν, όλα έχουν ουσία και παρόν. Σε αυτό συμφωνεί, άλλωστε, και ο ρομαντικόςΤολστόι, λέγοντας: «Υπάρχει μια μόνο στιγμή που είναι η πιο σπουδαία: το παρόν, αφού μόνο πάνω σε αυτό μπορείς να έχεις κάποια δύναμη» και συνεχίζει: «Ο πιο σπουδαίος άνθρωπος στη ζωή σου είναι αυτός με τον οποίο βρίσκεσαι και η πιο σημαντική πράξη που μπορείς να κάνεις είναι να του κάνεις καλό, γιατί μόνο γι’ αυτό τον σκοπό έχεις έρθει σε αυτόν τον κόσμο», απαντώντας στο αιώνιο κοσμογονικό “Γιατί”;)
Και κλείνοντας την παρένθεση, επανέρχομαι: Όλες τις αντιθέσεις ο άνθρωπος τις κρίνει ως απαραίτητες, για να φτάσει στον δικό του προσωπικό – εσωτερικό στόχο! Τις σέβεται και τις θεωρεί ισότιμες (ανεξάρτητα από την ομόρροπη ή αμφίρροπη κλίση του ως προς τα δυο σκέλη καθεμιάς) στην κλίμακα των Φυσικών Αξιών! Όλες, εκτός από μια: την αντίθεση των δυο φύλων! Το αιώνιο αδιέξοδο της ανθρώπινης συν-ύπαρξης… Στην ουσία όμως, δεν πρόκειται για συνύπαρξη, αλλά για ολοκληρωμένη ύπαρξη, αφού κάθε άντρας κρύβει μια γυναικεία φύση και κάθε γυναίκα μια αντρική. Δεν θα μπορούσε διαφορετικά, δεδομένου ότι τόσο το άρρεν όσο και το θήλυ προέρχονται από τη συνένωση ΚΑΙ των δυο φύλων! (εκτός αν ανήκετε στους ένθερμους υποστηρικτές του αριστοτελικού «tabula rasa»!).
Για να είμαι ειλικρινής, πάντοτε με γοήτευε η πλατωνική φιλοσοφία έναντι της αριστοτελικής, ως περισσότερο ιδεαλίστρια και λιγότερο ρεαλίστρια. Ο Αριστοτέλης, λοιπόν, όπως και πολλοί ακόμη αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι (πλην του Πλάτωνα), πίστευε ότι το θηλυκό είναι ένα ατελές αρσενικό, μια «δυσμορφία» ή ένας «ακρωτηριασμένος» άντρας (ω μοντιέ)! Ότι υστερούν από τη φύση τους πνευματικά (διαφωνώ καθέτως και οριζοντίως) και ότι είναι πιο πονηρές, πιο αναίσχυντες, πιο συναισθηματικές, περισσότερο συμπονετικές και λιγότερο απλές (τα τελευταία με βρίσκουν απολύτως σύμφωνη)!! Όμως, ο Πλάτωνας, που σε αντίθεση με τον μαθητή του έδινε βαρύτητα στο σημαινόμενο, δηλαδή, στο «είναι» και όχι στο σημαίνον, δηλαδή το «φαίνεσθαι», ήταν από τους ελάχιστους, ίσως και ο μοναδικός αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος, που πίστευε στις απεριόριστες δυνατότητες, αλλά και τη λογική των γυναικών (από τους σύγχρονους φιλοσόφους, ο υπερρεαλιστής Αντρέ Μπρετόν πίστευε πως μόνο η γυναικεία φύση είναι σε θέση να κατακτήσει την αιώνια ειρήνη ανάμεσα στα έθνη των εκάστοτε κοινωνιών)!
Εννοείται ότι η θηλυκή φύση είναι διαφορετική από την αρσενική και τούμπαλιν, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν οφείλει να είναι ισότιμη!!! «Σεβασμός» είναι η μαγική, συμφιλιωτική λέξη για τα δυο φύλα, όπως και για κάθε άνθρωπο, αλλά και για ολόκληρη τη φύση, ώστε να συνεχίσει να υφίσταται, να υπάρχει και να ζει σε ένα υγιές τώρα… αύριο… όλον!!! Ο άνθρωπος («άνω + θρώσκω») αν και γένους αρσενικού, είναι και άντρας και γυναίκα μαζί και είναι προορισμένοι και οι δυο «να βλέπουν προς τα πάνω»! Που σημαίνει ότι και οι δυο είναι προορισμένοι να εξελίσσονται πνευματικά και ψυχικά! Να πορεύονται στη ζωή (γένους θηλυκού) κοιτώντας προς την ίδια κατεύθυνση, η οποία έχει μόνο ανοδική πορεία!! Αυτό, σύμφωνα με την πνευματική διάσταση της ετυμολογικής και για πολλούς παρετυμολογικής σημασίας της λέξης. Γιατί, σύμφωνα με την επικρατέρεστερη «σύγχρονη» και «επιστημονική» άποψη, η λέξη «άνθρωπος» προέρχεται από τη λέξη «ανήρ + ωπός», που σημαίνει ο έχων ανδρική όψη!!! Τώρα, πώς προέκυψε το «θ» της λέξης «άν-θ-ρωπος» από το «δ», αν υποθέσουμε ότι το «ανήρ» γίνεται στη γενική «του ανδρός», μη ρωτάτε εμένα, αλλά τον κ. Μπαμπινιώτη!!! Πάντως, η αρχαιότερη ετυμολογία της λέξης, εντοπίζεται στον Κρατύλο του Πλάτωνα, όπου ο Σωκράτης αναφέρεται στον άνθρωπο, ως «το μοναδικό ζώον, το οποίον «αναθρεί ά όπωπε», παρατηρεί δηλαδή με μεγάλη προσοχή ό,τι έχει δει», αναφερόμενος στην κρίση, το νου και τον λόγο του. Μέχρι και οι Αρχαίοι ημών, συμπεριλάμβαναν τη γυναικεία φύση και όψη στην κατηγορία των ανθρώπων…..
Παρατηρείται, δηλαδή, πως οι φαλλοκρατικές αντιλήψεις όχι μόνο δεν έχουν σβήσει ανά τους αιώνες, όχι μόνο οπισθοχωρούμε, αντί να εξελισσόμεθα, αλλά πυροδοτούνται από μια μεγάλη πλειοψηφία «ανθρώπων», δηλαδή, «αντρών» (κατά μια έννοια) και «ζώων» (κατά γενική ομολογία)!!
Κατ’ εμέ, η πολυπόθητη εξέλιξη και η ύψιστη πνευματική και ψυχική ολοκλήρωση κάθε ανθρώπινου όντος, μπορεί να επέλθει μόνο με την ουσιαστική συνένωση των δυο φυλετικών ταυτοτήτων! Προς το παρόν, μόνο η συν-ουσία καταφέρνει να ενώσει «ψυχή τε και σώματι» τα δυο φύλα (και δυστυχώς, όχι πάντα). Όμως, το ζητούμενο είναι άλλο: το Ύψιστο, μπορεί να «αγγιχθεί» όταν το αρσενικό αποδεχθεί και συμφιλιωθεί με τη θηλυκή του πλευρά και αντιστοίχως, το θηλυκό με την αρσενική του! Μόνο σε αυτή την περίπτωση, το αρσενικό θα σταματούσε να επιθυμεί να επιβάλλεται, είτε με τη μορφή βίας είτε με τη μορφή εξουσίας και το θηλυκό θα ένιωθε λιγότερο την ανάγκη να «θυματοποιείται» ή να «αυτο-αποδεικνύεται».
Αλλά θα μου πείτε, τι νόημα έχουν όλες αυτές οι «αμπελοφιλοσοφίες», ειδικά σε μια εποχή που το «non-binary» = «μη δυαδικό» φύλο έχει γίνει το νέο trend της νεολαίας και τείνει να καταργήσει παντελώς την ύπαρξη αρρενωπής ή θηλυκής ταυτότητας;
Φυσικά, ο καθένας είναι ελεύθερος να επιλέξει τον σεξουαλικό του προσδιορισμό: ετεροφυλοφιλία, ομοφυλοφιλία, αμφιφυλοφιλία και πρέπει να είναι απολύτως σεβαστό από όλη την κοινωνία, όμως, τίποτα από όλα αυτά δεν θα χρειάζονταν να αυτο-κραυγάζεται, αν είχαν καταρριφθεί τα φυλετικά στερεότυπα και αν τα δυο φύλα αποδέχονταν την αλληλένδετη, αντίθετη, «ετερο», «αλληλο» και «αυτο» – συμπληρούμενη ολοκληρωμένη φύση τους!!!