Μαμά, ποιος βάζει τις φωτιές; Γιατί; Θα πάρει και το δικό μας σπίτι φωτιά; Όλα αυτά είναι ερωτήματα που θέτουν τα παιδιά μας τον τελευταίο καιρό, με φόντο τις πυρκαγιές! Είτε βίωσαν από κοντά αυτή την τραυματική εμπειρία και είδαν την φωτιά να πλησιάζει είτε έβλεπαν σαστισμένα από τις οθόνες καταστροφικές εικόνες, το άγχος, ο φόβος, ο θυμός και η ανασφάλεια είναι τα κυρίαρχα συναισθήματά τους αυτές τις μέρες!
Τι πρέπει να κάνουμε εμείς ως γονείς ώστε να προστατεύσουμε την ψυχική υγεία των παιδιών μας; Η ψυχολόγος Ελισσάβετ Γιαννοπούλου μας δίνει πολύτιμες συμβουλές!
Τι πρέπει να μας ανησυχήσει – Τι μπορώ να κάνω
Σύμφωνα με την κα. Γιαννοπούλου, ένα παιδί που βίωσε ένα τραυματικό γεγονός, ενδεχομένως, να παρουσιάσει δυσκολίες στο φαγητό ή τον ύπνο, να κλείνεται στον εαυτό του, να κλαίει συνέχεια ή να έχει πολλά νεύρα! Αυτό που πρέπει να κάνει ο γονιός από την πλευρά του, είναι να του μιλά με υπομονή, να του διαβάζει πολλές ιστορίες, να τηρεί ένα πρόγραμμα όσον αφορά στον ύπνο ή το φαγητό και να το κάνει πολλές αγκαλιές!
Επομένως, Αγάπη και Υπομονή είναι όσα χρειάζεται ένα παιδί προκειμένου να διαχειριστεί μια τραυματική εμπειρία!
Πες το με μια ιστορία…
Όποια και να είναι τα ερωτήματα που μας θέτουν, τα παιδιά μαθαίνουν και αντιλαμβάνονται τον κόσμο καλύτερα μέσα από το ερέθισμα και το άκουσμα μιας ιστορίας! Η Ελισσάβετ Γιαννοπούλου μοιράζεται μαζί μας μια υπέροχη δική της ιστορία, που αν και φανταστική, έχει αρκετά στοιχεία που αγγίζουν αλήθειες. Δίνει έξυπνες απαντήσεις στα κρίσιμα και εύλογα ερωτήματα των παιδιών και καλλιεργεί την ενσυναίσθηση, καθώς και Αξίες, όπως η φιλία και ο σεβασμός στη διαφορετικότητα, μέσα από τις χρωματικές αντιθέσεις της θάλασσας και της φωτιάς!
ΤΟ ΜΠΛΕ ΚΟΧΥΛΙ
-Παιδιά ελάτε να δείτε.
-Τι είναι?
-Ένα μπλε κοχύλι…!
Τα παιδιά τρέχουν. Είναι εδώ και ώρα στην παραλία και παίζουν. Μαζεύονται γύρω από το μπλε κοχύλι. Πρώτη φορά βλέπουν τέτοιο κοχύλι. Μοιάζει με βεντάλια και έχει όλες τις αποχρώσεις του μπλε.
– Ποιος θα το πάρει?
-Εγώ λέει ο Αργύρης, που το είδα και πρώτος.
-Εντάξει πάρ’ το.
Ο Αργύρης το βγάζει αργά και προσεκτικά από την άμμο και το κρατάει στο χέρι του.
-Ωωωω! Κάνουν όλα τα παιδιά. Μα οι φωνούλες τους δείχνουν μάλλον απογοήτευση και όχι θαυμασμό…
-Είναι σπασμένο… – Τι κρίμα… -Τελικά δεν είναι και τόσο ωραίο.
-Μα κοιτάξτε τα χρώματα του! Είναι τόσο όμορφο, επιμένει ο Αργύρης.
-Ναι, αλλά είναι σπασμένο. Ίσως αν βρίσκαμε το κομμάτι του και το κολλούσαμε?
-Εμένα έτσι μου αρέσει. Έτσι και αλλιώς όλοι έχουμε τα σημάδια μας.
-Εγώ δεν έχω. – Ούτε εγώ. -Ούτε εγώ.
-Εγώ έχω σημάδι λέει ο Αργύρης και σηκώνει την μπλούζα του. Έχει ένα μεγάλο σημάδι στην κοιλίτσα του.
-Ω ωω! Έκαναν πάλι τα παιδιά. Αυτό το ωωω έδειχνε λύπη και περιέργεια.
-Από τι έγινε αυτό?
-Από τη φωτιά…
-Ω ω. Τη θυμάμαι τη φωτιά. Όλα ήταν κόκκινα και μετά μαύρα και μετά γκρι.
– Και εγώ τη θυμάμαι. Φύγαμε και μείναμε στο σπίτι της θείας μου και όταν γυρίσαμε το σπίτι μας είχε καεί. -Ξέρει κανείς τι συνέβη?
-Εμένα μου είπαν ότι κάποιοι άνθρωποι που μπερδεύουν το καλό με το κακό βάζουν τις φωτιές.
-Εμένα μου είπαν ότι την προκάλεσαν κάποιοι άνθρωποι απρόσεκτοι.
-Παιδιά, ήταν αυτοί οι άνθρωποι?
– Δεν νομίζω. Γιατί το λες αυτό?
-Γιατί εμείς τα παιδιά είμαστε απρόσεκτοι και μπερδεύουμε το καλό με το κακό. Όχι οι μεγάλοι έτσι δεν είναι?
-Δεν ξέρω, ίσως. Πονάει το σημάδι σου Αργύρη?
-Τώρα πια όχι. Τότε πάρα πολύ…
-Και με το σπίτι σου τι έγινε?
-Ακόμη, το φτιάχνουν. Μένουμε κάπου αλλού τώρα.
-Το αξίζεις το κοχύλι Αργύρη. Παρ’ το εσύ.
-Ναι Παρ’ το εσύ. Δεν πειράζει που είναι σπασμένο.
– Ναι! Είναι τόσο όμορφο.
-Σου θυμίζει τη φωτιά?
-Όχι. Μου θυμίζει τη θάλασσα.