Η trap είναι πλέον το πιο δημοφιλές προς τα παιδιά και τους εφήβους μουσικό υπο-είδος και όπως κάθε είδος μουσικής αποτελεί προϊόν της κουλτούρας ή υπο-κουλτούρας της κοινωνίας που το παράγει. Σε μια εποχή, όπου η βία, τα περιστατικά εκφοβισμού, οι καθημερινές συμπλοκές μεταξύ ανηλίκων και οι γυναικοκτονίες βρίσκονται σε έξαρση, οι στίχοι της trap μουσικής, οι οποίοι “εξυμνούν” τα ναρκωτικά, τα όπλα, το ξύλο και ταυτόχρονα συντηρούν ανισότητες και προάγουν έμφυλα στερεότυπα, τραγουδιούνται και χορεύονται με ιδιαίτερο ζήλο από τους νέους, αγόρια και κορίτσια!
Ανέκαθεν οι νέοι έψαχναν πρότυπα για να ταυτιστούν και πρόσωπα κυρίως, από τον χώρο της μουσικής βιομηχανίας, προκαλούσαν τον θαυμασμό ή ακόμη και τον παροξυσμό του νεανικού κοινού (Elvies Presley, Beatles, Scorpions, Metallica). Τότε, όμως, τα τραγούδια ενέπνεαν έναν ρομαντισμό και μια ιδεολογία εσωτερικών και φιλοσοφικών αναζητήσεων. Υπήρχαν ωραία, ρυθμικά ακούσματα… Υπήρχε, σε έναν βαθμό, αυτό που λέμε “μουσική παιδεία”.
Πολλοί θεωρούν λανθασμένα πως μουσική παιδεία, είναι μόνο η εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου. Όμως, μουσική παιδεία είναι πολλά περισσότερα: Είναι η θεωρία και η ιστορία της μουσικής, τα διαφορετικά είδη, η ορθοφωνία, η σύνθεση, οι στίχοι, ακόμη κι οι δονήσεις των χορδών που παράγουν ήχους.
Ποιο παιδί γνωρίζει σήμερα Βαμβακάρη, Ελευθερίου, Τσιτσάνη, Μπιθικώτση, Θεοδωράκη;;; Ποια μαμά θα βάλει στο παιδί της να ακούσει τη “Ρωμιοσύνη”, “Το χάραμα επήρα” ή το “Μαλαματένια λόγια”; Αλλά και να το κάνει, θα κάτσει το παιδί να τα ακούσει; Γιατί καλώς ή κακώς, τα παιδιά θέλουν να ανήκουν σε μια ομάδα, σ’ ένα κοινωνικό σύνολο και επηρεάζονται σημαντικά από τους φίλους και συμμαθητές τους σε όλα τα επίπεδα.
Ευτυχώς, όμως, υπάρχουν ακόμη εναλλακτικές… Η δασκάλα Μουσικής και μαέστρος της Παιδικής, Νεανικής και Γυναικείας Χορωδίας του ΟΠΑΝ Ν. Ιωνίας, Εύη Χλωρού, αφουγκραζόμενη ίσως το έλλειμμα της μουσικής παιδείας, προσφέρει στα παιδιά Δημοτικού (και όχι μόνο), τη δυνατότητα να μυηθούν στους ήχους και τους στίχους παλιών, καλών και διαχρονικών ελληνικών τραγουδιών, ζωντανεύοντας την ιστορία και την παράδοσή μας, εμφυσώντας υψηλά ιδανικά και καλλιεργώντας έναν πλούσιο συναισθηματικό κόσμο. Και όλα αυτά μέσα σ’ ένα πλαίσιο κοινωνικοποίησης και αποδοχής!
Όσο βλέπω τα κορίτσια μου να σιγοτραγουδούν “Μ’ ένα όνειρο τρελό”, “Όσα γράφει η Αγάπη” και “Είχα φυτέψει μια καρδιά”, τόσο συνειδητοποιώ πως τα μουσικά ερεθίσματα συμβάλλουν τα μέγιστα στην ψυχοσύνθεση και τη διαμόρφωση του χαρακτήρα των παιδιών. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αφορίζουμε κανένα είδος μουσικής, γιατί αφενός η μουσική δεν είναι μονοδιάστατη, αφετέρου όταν υπάρχει ποικιλομορφία, τότε μπορεί να υπάρξει και η διαμόρφωση της κρίσης, της επιλογής και της αισθητικής.
Εκτός όμως, από τον Light και τον Snik , τα παιδιά πρέπει να γνωρίσουν και τον Μίκη… Ν’ ανατριχιάζουν στο άκουσμα του «Σώπα όπου να ’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες» και να συγκινούνται τραγουδώντας “Της Δικαιοσύνης Ήλιε νοητέ” …
Στίχοι όπως “Μοίραζα πακέτα, όλη μέρα ήμουν on call” ή “Φέρε το πιστόλι στη τσέπη… χορεύουν οι π@@@@νες σα ντέφι”… όχι μόνο δεν προάγουν ποιοτική μουσική, όχι μόνο περνούν λανθασμένα πρότυπα, αλλά είναι και άκρως ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ!
Ας κάτσουμε να τους ακούσουμε μαζί με τα παιδιά μας, δράττοντας την ευκαιρία να τους δώσουμε “τροφή” για σκέψη και να τους προσφέρουμε εναλλακτικές στα μουσικά τους ερεθίσματα.
Ας δώσουμε στα παιδιά μας τη δυνατότητα να καλλιεργήσουν δεξιότητες ενεργητικής και όχι παθητικής ακρόασης.
Ας βοηθήσουμε τα παιδιά μας και τους νέους να βγουν από την εγκληματική trap (=παγίδα) της παγκόσμιας μουσικής σκουπιδο-βιομηχανίας.
Και θα δανειστώ κάτι που διάβασα στο iscoll.gr: «Η μουσική δρα σαν γέφυρα επικοινωνίας με τον συναισθηματικό κόσμο ενός παιδιού». Αξιοποιήστε τη!!!